بی تو به سر می نشود با دگری می نشود

هر چه کنم عشق بیان بی جگری می نشود

اشک دوان هر سحری از دلم آرد خبری

هیچ کسی را ز دلم خود خبری می نشود

یک سر مو از غم تو نیست که اندر تن من

آب حیاتی ندهد یا گهری می نشود

ای غم تو راحت جان چیستت این جمله فغان

تا بزنم بانگ و فغان خود حشری می نشود

میل تو سوی حشرست پیشه تو شور و شرست

بی ره و رای تو شها رهگذری می نشود

چیست حشر از خود خود رفتن جان ها به سفر

مرغ چو در بیضه خود بال و پری می نشود

بیست چو خورشید اگر تابد اندر شب من

تا تو قدم درننهی خود سحری می نشود

دانه دل کاشته ای زیر چنین آب و گلی

تا به بهارت نرسد او شجری می نشود

در غزلم جبر و قدر هست از این دو بگذر

زانک از این بحث بجز شور و شری می نشود